Jak powszechnie wiadomo, najdroższym piłkarzem świata jest obecnie Cristiano Ronaldo, za którego Real Madryt zapłacił w 2009 roku 80 mln funtów. Przy zakupie Portugalczyka, „Królewscy” pobili swój dotychczasowy rekord z 2001 roku, kiedy to  sprowadzając z Juventusu Zinedine’a Zidane’a wydali ponad 45 mln. Warto też zauważyć, że kupiony w letnim okienku transferowym Gareth Bale był tylko nieznacznie tańszy niż CR7. Aż trudno sobie wyobrazić, że cała karuzela transferowa rozpoczęła swój bieg od… 520 funtów! Zapraszamy na podróż w poszukiwaniu najdroższych transferów w historii…

1904 – Alf Common (Anglia)
Sheffield United – Sunderland – 520 funtów*

Kiedy w wieku 21 lat zdobył dla Sunderlandu sześć bramek w dwudziestu występach (niektóre źródła podają, że w osiemnastu) już wiadome było, że angielska piłka ma do czynienia z wielkim talentem. Po sezonie 1900/01 przeszedł do Sheffield United za 350 funtów. Szybko spłacił swój transfer, strzelając jednego z  goli w wygranym 2:1 finałowym meczu Pucharu Anglii przeciwko Southampton.

29 lutego 1904 zadebiutował w reprezentacji „Synów Albionu”. W sumie w narodowych barwach rozegrał trzy mecze i zdobył dwie bramki. W maju 1904 zażądał transferu do swojego byłego klubu - Sunderlandu. Chęć przenosin argumentował „interesami zawodowymi”.

W rozliczeniu do Sheffield powędrował bramkarz Albert Lewis oraz 520 funtów. Common nie nacieszył się długo pobytem w swoim nowym – starym klubie, gdyż niecałe pół roku później broniący się przed spadkiem Middlesbrough sprowadził go do siebie płacąc tysiąc funtów. Co ciekawe pomógł swojemu nowemu pracodawcy uniknąć degradacji. W barwach „Boro” grał przez pięć lat zdobywając 58 bramek w 168 występach.

1929 – David Jack (Anglia)
Bolton Wanderes – Arsenal Londyn – 10 000 funtów

Piłkarską karierę rozpoczynał grając w trenowanym przez swojego ojca – Plymouth Argyle. Jego pierwszy transfer w życiu to przenosiny do Boltonu za 3,5 tysiąca funtów w 1920 roku.

W 1923 roku został pierwszym zawodnikiem, który strzelił gola na Wembley. Jego drużyna pokonała West Ham United 2:0 i zdobyła Puchar Anglii. Rok po tym wydarzeniu, w wieku 25 lat zadebiutował w reprezentacji Anglii, w meczu przeciwko Walii. Jego zespołowi nie wiodło się niestety tak dobrze i popadł w kłopoty finansowe. Bolton zmuszony był sprzedać swojego asa, negocjując przy tym jak najwyższą kwotę. Zainteresowanie wyraził Arsenal Londyn. Ówczesny trener „Kanonierów” – legendarny Herbert Chapman zaprosił działaczy Wanderes do baru, gdzie próbował zbić cenę. Negocjacje skończyły się na kwocie 10 tysięcy funtów.

Inwestycja klubowi z Londynu zaczęła się szybko spłacać, gdyż już w pierwszym sezonie swojej gry, David został najlepszym strzelcem zespołu. W 1930 roku, Jones stał się pierwszym zawodnikiem w historii, który wygrał Puchar Anglii z dwoma różnymi klubami. Do kolekcji trofeów dołożył także trzy Mistrzostwa Anglii (1930/31, 1932/33, 1933/34). Karierę zakończył po ostatnim mistrzostwie w roku 1934. W barwach Arsenalu rozegrał 208 spotkań strzelając 124 gole, co plasuje go w czołówce klubowych strzelców wszech czasów.

1932 – Bernabe Ferreyra (Argentyna)
Tigre – River Plate – 23 000 funtów

Jeden z wiodących strzelców lat 30. w światowym futbolu. Osiągnął tak wielką popularność, że powstał film biograficzny o jego perypetiach. Nazywano go „moździerzem z Rufino” z powodu bardzo silnego strzału, który miał rzekomo osiągać prawie 200 km/h.

W początkowych latach swojej kariery grał w klubie Tigre, gdzie w trzynastu meczach zdobył 19 bramek. Już w debiucie w barwach „Tygrysów” udało mu się zdobyć cztery gole. W listopadzie 1930 roku wyjechał wraz z Velez Sarsfield, do którego został wypożyczony, na tournee, które obejmowało takie miasta jak: Valparaiso, Santiago de Chile, Hawana, Mexico City oraz Nowy Jork. Z 75 bramek zdobytych przez klub w trasie, Bernabe był autorem 38. Po powrocie do swojego macierzystego zespołu przeszedł na zawodowstwo.

Jednym z jego najsłynniejszych spotkań był mecz przeciwko San Lorenzo, kiedy Tigre przegrywali do 74. minuty 0:2. Hat-trick zdobyty w siedem minut pozwolił jego zespołowi odnieść zwycięstwo. Po transferze w 1932 roku do River Plate za 23 000 funtów, w pierwszych dwunastu dniach, zdobył 19 bramek. Dziennikarze chcieli oferować pierwszemu bramkarzowi, który nie zostanie pokonany przez Ferreyrę, złoty medal. Ogólnie w barwach zespołu z Buenos Aires w 185 występach trafił do siatki 187 razy. W 1937 występował wraz z reprezentacją Argentyny na Copa America i zdobył puchar.

1952 – Hasse Jeppson (Szwecja)
Atalanta Bergamo – SSC Napoli – 52 000 funtów

Gdyby nie był piłkarzem, zapewne zostałby… tenisistą. Ponoć mniejszą piłeczką grał z równą gracją jak futbolówką. Został drugim Szwedem na Wyspach Brytyjskich, kiedy w 1951 trafił do Charlton Athletic. Po nieudanej przygodzie w klubie z Anglii, wzorem większości kolegów z reprezentacji, wyjechał do Włoch. Grając w Atalancie Bergamo, błysnął strzelecką intuicją i w 27 występach, aż 22 razy pokonywał bramkarzy rywali. Wtedy to zainteresowanie nim wyraziła drużyna spod Wezuwiusza – Napoli.

W 1952 roku transfer stał się faktem i za 52 000 funtów Jeppson przeniósł się do stolicy Kampanii. Został przez to nazwany „O’Banco ‚e Napule”, co można przetłumaczyć jako „Bank z Neapolu”.

Był podporą reprezentacji Szwecji, która na Mistrzostwach Świata w 1950 roku zdobyła brązowy medal. W czterech meczach tego turnieju zdobył dwie bramki. Karierę zakończył grając w Torino.

* ze względów praktycznych wszystkie kwoty podano w funtach.

Na kolejne rekordy transferowe zapraszamy już za tydzień!

DAMIAN BEDNARZ

Partnerem artykułu jest fanpage „Retro Futbol”