Bardzo często o najlepszych drużynach Europu mówimy jako o ,,wielkich firmach’’. Nic dziwnego. Sportowo, finansowo i marketingowo ścisła europejska czołówka zjada w przedbiegach resztę ekip…

Jeśli mówimy o wielkiej firmie, mamy przed oczyma widok potężnej korporacji. W takich miejscach na sukces jednego pracuje wielu innych. Prezesi zgarniają pensję sto razy wyższą, niż podrzędny pracownik, mimo że często pracuje on o wiele ciężej. Czy podobnie nie jest w świecie piłki nożnej? Zawsze największe laury spadają na napastników. To oni najczęściej sięgają po Złotą Piłkę. Nagroda dla najlepszego piłkarza danego turnieju ląduje w ich rękach. A co z resztą zawodników? Im pozostają nagrody dla najlepszego bramkarza, obrońcy i pomocnika.

Ile razy spotkaliście się ze stwierdzeniem, że – dajmy na to – Robert Lewandowski zdobywa tak dużo bramek, tylko dlatego, że koledzy z drużyny dostarczają mu idealne piłki w pole karne, a on tylko dostawia nogę? Pewnie bardzo dużo. Ile w tym prawdy? Kwestia sporna. Każdy w zespole ma swoje obowiązki. Napastnik ma strzelać, a pomocnik podawać mu piłkę. Jednak wszędzie musi być cichy bohater, który jest wręcz niezauważalny, a jego wkład w grę zespołu widać dopiero wówczas, gdy brakuje go na boisku.

Sergio Busquets nie ma popisywać się sztuczkami technicznymi. Do jego obowiązków nie należy zdobywanie w każdym spotkaniu bramek. Ma po prostu robić to, co kazał mu trener, czyli odbierać piłkę i asekurować kolegów. Wydaje się, że swoje zadania Hiszpan wykonuje bardzo dobrze. Jakby nie było wykurzył z Camp Nou Yaya Toure, a Javier Maschcherano i Alex Song mają za mało talentu na rywalizację z wychowankiem Barcy. Argentyńczyk, by móc grać, zostać przesunięty do defensywy. Niepodważalna od kilku lat pozycja środkowego pomocnika jest wynikiem równej formy.

Teoretycznie Sergio Busquets jest defensywnym pomocnikiem. Jednak defensywnych pomocników można podzielić na dwie grupy. Pierwsza to zawodnicy, którzy mają murować dostęp do własnej bramki. Typowe walczaki, którzy na boisku zostawiają serce i płuca. Druga grupa to piłkarze kreatywni, często podłączający się do akcji ofensywnych swojego zespołu. Dzisiejsi trenerzy raczej korzystają jednocześnie właśnie z tych dwóch typów. Busquets jest natomiast osobnikiem niezidentyfikowanym. Z racji ustawienia Dumy Katalonii, pomocnik Barcy musi wypełniać obie czynności: defensywne i ofensywne. Na dowód piłkarskiego rozdwojenia jaźni zawodnika Barcelony można podać fakt, iż ma on w tym sezonie na koncie trzy gole. Cechy defensywne przejawiają się w dużej ilości odbiorów. Według squawka.com gracz Barcy uniknął w ostatnich miesiącach poważnych błędów, po których rywale mogli strzelić bramkę. Nie powinno się go również zaliczać do grona piłkarzy typu box to box , a raczej do piłkarzy „starej szkoły”. Niezwykłą cechą pomocnika Barcelony jest jego umiejętność czytania gry. Jest obecny niemal w każdym sektorze boiska, uniemożliwiając dzięki temu grę przeciwnikowi. Na wyróżnienie zasługuje jego stoicki spokój. Gra mądrze, jest opanowany i nie daje ponieść się emocjom. Wyróżniająca się jest również jego umiejętność znajdowania przestrzeni. Prócz wyżej wymienionych atutów, uwadze nie mogą umknąć ponadprzeciętne umiejętności nabyte w La Masii. Na małej przestrzeni potrafi uwolnić się od kliku rywali i zagrać piłkę do kolegi. Świetna technika oraz ogromna boiskowa mądrość stawiają Sergio Busquetsa w gronie najlepszych pomocników świata, co dostrzegają nie tylko kibice…

„Sergio Busquets jest najlepszym defensywnym pomocnikiem na świecie.”

Pep Guardiola

Kilka słów o Busquetsie powiedział również Cesar Luis Menotti.

„Gdy po raz pierwszy zobaczyłem jak gra Busquets, zadzwoniłem do kolegi i powiedziałem: ‚Widziałem gracza z wymarłego gatunku’. Absolutny talent.”

Cesar Luis Menotti

Świetne występy w Barcelonie nie umknęły selekcjonerowi reprezentacji Hiszpanii. Vicente del Bosque uznał, że Sergio jest tym, czego brakuje jego zespołowi. W kadrze zawodnik Barcelony zadebiutował w 2009 roku, z miejsca stając się rok później jednym z ojców jej sukcesu na mistrzostwach świata w RPA.

„Gdybym był dzisiaj piłkarzem, chciałbym być jak Busquets.”

Vicente del Bosque

Sukces Apple’a przypisuje się Steve’owi Jobsowi. Wielu twierdzi, że Microsoft bez Billa Gatesa nie byłby dziś największym sprzedawcą systemów operacyjnych dla komputerów. Znaczy udział w sukcesie dwaj wymienieni dżentelmeni mieli – co do tego wątpliwości mieć nie można. Sukcesy, jakie osiągnęła Barcelona w ostatnich pięciu latach w głównej mierze przypisuje się Messiemu, Xaviemu i Inieście, no i Guardioli oczywiście. Jaki udział w tym wszystkim miał Sergio Busquets? Pewne jest, że Xavi i Iniesta nie graliby z taką swobodą, gdyby nie świadomość, że za ich plecami jest Busquets.

„Bez Busquetsa Barcelona i Hiszpania nigdy nie osiągnęłyby tego wszystkiego.”

Xavi

Obecność Sergio na boisku sprawia, że i obrońcom i piłkarzom przednich formacji jest znacznie łatwiej. Nasz bohater za każdym razem wspomaga defensorów w rozegraniu piłki od tyłu. Zawodnicy ofensywni w razie niechcianej straty mogą liczyć na asekurację z jego strony. Prócz zaasekurowania, koledzy z drużyny mogą rozegrać z Busquetsem dwójkową akcję. Mimo znacznego wkładu w grę zespołu, Sergio Busquets nadal pozostaje jednym z najbardziej niedocenionych piłkarzy. Na liście płac katalońskiego zespołu nie jest czołową postacią. Nie podpisuje tylu kontraktów reklamowych co Messi. W wywiadach nie wypowiada się kontrowersyjnie. Pewnie do końca jego kariery wszyscy będą mu wypominać jego grę aktorską w meczu z Interem. Mimo to nie ma wątpliwości, że Sergio Busquets jest jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym piłkarzem na swojej pozycji.

WOJCIECH OLSZOWY