Anglicy, a za nimi cała Wielka Brytania, lubili i w dalszym ciągu lubią się izolować. Państwo wyspiarskie, mniejszy brat Europy kontynentalnej. Z racji swojego położenia, kolejne rządy skutecznie realizowały politykę izolacji, gdzieś tam czasem pokrzykując, że na kontynencie winna być równowaga sił.

Zasady XIX-wiecznej polityki zagranicznej Wielkiej Brytanii przeniosły się również na grunt nowego sportu – piłki nożnej. Pierwsze oficjalne reguły gry spisano w 1864 roku, a dwadzieścia lat później rozegrano turniej, w którym udział wzięły wyłącznie drużyny brytyjskie – British Home Championship. Od tego momentu jego edycje odbywały się każdego roku (z przerwami na dwie wojny światowe), a Wyspiarze – w szczególności Anglicy – co raz bardziej utwierdzali się w fakcie, że skoro oni są ojcami futbolu, to nie muszą grać w turniejach z innymi drużynami, aby udowodnić swoją wyższość. Czas pokazał, że było to bardzo mylne założenie ze strony Albionu i kiedy w końcu zagrali na Mistrzostwach Świata w Brazylii w 1950 roku, miejsce w szeregu pokazali im Amerykanie i Hiszpanie.

Wracając jednak do turnieju British Home Championship, pierwszymi triumfatorami zostali nie Anglicy, a Szkoci. Jeszcze dwa lata przed pierwszymi rozgrywkami, drużyny poszczególnych federacji grały na zbliżonych do siebie, ale nie jednolitych zasadach. Ujednolicono je dokładnie 6 grudnia 1882 roku, a przy okazji powołano do życia organizację IFAB, która po dziś dzień istnieje i zajmuje się nowelizacją zasad piłki nożnej i futsalu.

Czytaj także: Stare, dobre wino. Bayern Monachium

Zasady turnieju British Home Championship nie były skomplikowane. Cztery drużyny grały systemem „każdy z każdym”. Ci, którzy w jednej edycji byli gospodarzami meczu, w następnej grali na wyjeździe. Zwycięzcą zostawała ta federacja, która po trzech kolejkach zgromadziła największą ilość punktów (2 – wygrana, 1 – remis). Branie pod uwagę tylko punktów doprowadziło w 1956 roku do sytuacji, w której wszystkie cztery drużyny zdobyły tytuł. Pięciokrotnie mistrzem Wysp Brytyjskich zostawały trzy reprezentacje (1903, 1939, 1960, 1964, 1970), a aż czternaście razy zwycięzców było dwóch. Dopiero w latach ’70 XX wieku wprowadzono zasadę, że w przypadku równej ilości punktów decydowała różnica bramek. Ci, którzy w jednej edycji byli gospodarzami meczu, w następnej grali na wyjeździe.

W latach 1950-1954, British Home Championship w końcu zwróciły uwagę mediów i kibiców spoza Wielkiej Brytanii. Wszystko za sprawą faktu, iż owe rozgrywki decydowały o awansie na Mistrzostwa Świata – były oficjalnie jedną z grup eliminacyjnych. W 1950 roku, pierwsze miejsce zajęła Anglia, drugie Szkocja. Obie drużyny uzyskały awans do MŚ w Brazylii, jednak potomkowie Wallace’a na turniej finałowy nie pojechali. Dlaczego? Ano dlatego, że nie zajęli najwyższego miejsca w grupie. Ich urażona duma nie pozwoliła im polecieć do Ameryki Południowej.

Z tymi rozgrywkami wiąże się również katastrofa stadionowa, która miała miejsce w 1902 roku na Ibrox Park w Szkocji. Więcej o niej i o budowniczym nie tylko stadionu Rangersów, ale i wielu innych obiektów na Wyspach, możecie przeczytać TUTAJ .

Gdy „Synowie Albionu” wygrali w 1966 roku tytuł Mistrza Świata, do kolejnej edycji British Home Championship przystępowali oczywiście jako faworyt tych rozgrywek. 15 kwietnia 1967 roku, na Wembley, o mistrzostwie miał zadecydować mecz pomiędzy reprezentacjami Anglii i Szkocji. Ci drudzy wygrali 3:2 i kibice z północnej części Wysp wylali się na murawę boiska, skandując przy tym, że odebrali reprezentacji „Trzech Lwów” tytuł Mistrza Świata.

Czytaj także: Cesarz Francesco Totti

Rozgrywki o tytuł najlepszej reprezentacji Wysp Brytyjskich trwały równo 100 lat, do 1984 roku. Turnieju nie rozgrywano tylko w czasie trwania I i II Wojny Światowej. Najwięcej tytułów zgromadzili Anglicy – 54. Później Szkoci – 41, Walijczycy – 12 i Irlandczycy z północy – 8. Kraj ze stolicą w Belfaście, został przy okazji ostatnim mistrzem tego turnieju. Do dzisiaj można spotkać się czasami z opinią, że to właśnie oni są mistrzami Wielkiej Brytanii, ponieważ nikt im tego tytułu nie odebrał…

PAWEŁ WILAMOWSKI